We durven in deze kolommen al eens vaker flink het gaspedaal induwen, als we het over Lina_ hebben en dat heeft zo zijn redenen: niet alleen is deze Portugese zangeres begiftigd met zowat de mooiste en zuiverste stem die je eender waar ter wereld kunt horen, ze doét er ook wat mee, zoals ze, niet erg lang geleden, bewees met de interpretatie van een aantal liederen van Amália Rodrigues. Die plaat werd in 2020 tot “album van het jaar” verkozen in de gespecialiseerde pers, die collectief viel voor de samenwerking van Mina_ met Raul Refree en kennelijk is dat ook Justin Adams niet ontgaan. Die kerel heeft, zoals we intussen allemaal weten, een bijzonder zesde zintui, als het er om gaat talent te spotten in wat we nog altijd met dat spuuglelijke “wereldmuziek”-labe benoemen.

Samen werkten de zangeres en de gitarist/producer aan een album rond de poëzie van Luíz Vas de Camões. Die zestiende-eeuwse dichter is wellicht het meest bekend vanwege zijn “Os Luisiadas”, waarin hij de omzwervingen van Vasco da Gama beschreef, toen die de route naar India ontdekte, maar hij was nog veel meer, zodat hij helemaal terecht tot Dichter des Vaderlands gepromoveerd werd. Lina_ verdiepte zich in de andere werken van Camões en ontdekte dat de ritmiek van een aantal van zijn gedichten perfect in te passen is in een aantal ritmes die tot op vandaag de dienst uitmaken in de Fado. Met die vaststelling ging ze aan de slag en ze zocht en vond oude melodiën die de gedichten konden dragen. Waar nodig, schreef ze zelf de muziek en het geheel van die werkzaamheden leidde tot deze plaat, waarop je in ruim drie kwartier en een dozijn liederen de ziel van Camões kunt ontdekken. Zelfs als je, zoals ondergetekende, niet veel meer dan wat elementaire noties van het Portugees hebt, is dit een plaat waar je onbezorgd en ongeremd kunt van genieten. De thematieken zijn van alle tijden en handelen over verandering, over kindertijd, over liefde en over de natuur.

Dat Justin Adams mee in bad zat, betekent haast onvermijdelijk dat je her en der verwijzingen tegenkomt, die je aan de Maghreb of aan Afrika doen denken: percussie, gitaarlijnen, ritmes…het draagt allemaal bij tot wat een heel “uitgeklede” plaat is geworden, waarop de stem één van de rollen vervult, die bijdragen tot een heel bijzondere sfeer en wanneer je liederen als opener “Desamor”, “Senhora Minha” of “Desencontro” beluistert en herbeluistert, voel je je plots heel klein en nederig: dit is namelijk op een heel bijzondere manier overdonderend en overweldigend. Niet door het aantal decibels, wel veeleer door het tegendeel: wat niet gespeeld wordt is er ondanks alles toch en, waar je allang overtuigd bent van de muzikale kracht van het Portugees, word je dat hier nog eens extra, door de subtiele klanken van de piano van John Baggott en van de Portugese gitaar van Pedro Viana. Geen wonder dat deze ronduit fantastische plaat al onmiddellijk helemaal bovenaan de gespecialiseerde hitlijsten verschijnt. We mogen hopen dat we Lina_ aan onze kant van Europa live kunnen meemaken, want dit is werkelijk van een haast onaardse schoonheid en de vorige keer dat ze hier langs kwam, dateert alweer van ruim twee jaar geleden…

(Dani Heyvaert)